Al jaren komen we op een camping in de Ardéche in Frankrijk.
Het is als je thuiskomt.Ieder jaar treffen we hier een aantal Franse
famillies.Vroeger kwam het hele gezin.Ze worden ouder,komen
nu als echtpaar of zijn te oud om de reis te ondernemen.
De eindigheid wordt zichtbaar.Er is één echtpaar dat opvalt,
ze komen uit Marseille,hij heet Christian en zij Mariteee. Steevast nemen ze hun kleinzoontje Ryan mee.Hij was eens een
vitale man en zij een rap pratende Francaise,waar geen touw aan
was vast te knopen.Het noodlot heeft toegeslagen.
Zij is veranderd in een kastplantje.Kijkt je aan zonder je te
herkennen en ligt op een bed en leeft in haar eigen wereld.
Iedere dag komt een dame van de thuiszorg om haar te helpen.
Niet een keer maar meerdere malen per dag.Christian haar man
schuifelt met haar over de camping van hun caravan naar het
waslokaal.Hij wast haar,voert haar en kamt haar haar.
Hij praat met haar alsof zij een klein kind is.Zelf is hij niet meer de
jongste en mankeert van alles.Naast de zorg voor haar doet hij het
hele huishouden.Naar ons toe blijft hij vrolijk en joviaal,maar op
een afstand zie je soms hoe moeilijk het voor hem is.Ik vertel hem
dat ik hem bijzonder moedig vind.Zijn devies is in goede en
slechte tijden,dat was de afspraak toen wij 54 jaar geleden trouwden,
aldus Christian.Bewonderenswaardig, zoals hij zich gedraagt.
Vakantie groeten van Jos D